Τσαρλς Μάνσον: Γιατί κάποιοι πίστευαν πως ήταν πραγματικά ο διάβολος;

«Εάν μπορώ να σε αγγίξω, μπορώ και να σε σκοτώσω» είπε σε έναν δημοσιογράφο του περιοδικού Rolling Stone το 2013, ο οποίος τον επισκέφτηκε στις φυλακές της Καλιφόρνια για να του πάρει συνέντευξη. Ο Έρικ Χέντεγκααρντ, ο δημοσιογράφος του γνωστού μουσικού περιοδικού, αντιλήφθηκε πως αυτό δεν ήταν απειλή. Ήταν απλά μια πραγματικότητα. Φοβήθηκε; Αρχικά ναι. Τελειώνοντας όμως τη συνάντηση, επέστρεψε στο γραφείο του έχοντας διαπιστώσει από πρώτο χέρι κάτι που, πριν βρεθεί στις φυλακές, του ήταν αδύνατο να αντιληφθεί: Γιατί ο Τσαρλς Μάνσον ασκούσε τόσο μεγάλη επιρροή στους ανθρώπους.

Όταν έφτασε στη φυλακή αναγκάστηκε να «μοιραστεί» τον χρόνο του Μέισον με μία 25χρονη γυναίκα. Η «Σταρ» όπως την αποκαλούσε ο διαβόητος κακοποιός τον επισκέπτονταν κάθε Σαββατοκύριακο κι έμενε μαζί του για περίπου πέντε ώρες κάθε φορά: «Οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν ότι είμαι τρελή» είχε πει «Αλλά δεν ξέρουν, αυτό είναι το σωστό για μένα, γι ‘αυτό γεννήθηκα».

Ο δημοσιογράφος του γνωστού περιοδικού παραδέχτηκε πως η επαφή με τον Μάνσον, ακόμα και η σωματική επαφή, αφού ο κατάδικος του κρατούσε τον αγκώνα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συνομιλίας τους, τον έκανε να «αισθάνεται καλά». Παραδέχτηκε πως εάν είχε βρεθεί στο περιβάλλον του το 1969, στο σπίτι που η «οικογένεια του» βρίσκονταν, τότε ίσως γινόταν κι εκείνος ένας από τους πιστούς του οπαδούς.

Ένας εγκληματίας, ερασιτέχνης μουσικός, αινιγματικός ηγέτης αίρεσης και ρατσιστής, ο Μάνσον από πολλούς αποκαλούταν απλά «ο διάβολος» για την απίστευτη ικανότητα που είχε να ελέγχει τις πράξεις και το μυαλό όσων τον πλησίαζαν. Έτσι οργάνωσε και την διήμερη δολοφονία τον Αύγουστο του 1969 που άφησε επτά νεκρούς, ανάμεσα τους και η έγκυος στον 8ο μήνα Σάρον Τέιτ.

5 από τα θύματα του Manson τον Άυγουστο του '69

Ο ίδιος δεν συμμετείχε πάντως στις δολοφονίες. Δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να δώσει την εντολή. Ο Μάνσον κι άλλα τρία μέλη της οικογένειάς του – η Susan Atkins, η Patricia Krenwinkel και η Leslie Van Houten – κρίθηκαν ένοχοι για τις δολοφονίες και έλαβαν θανατικές ποινές, οι οποίες αργότερα μετετράπησαν σε ισόβια κάθαρξη.

Η δίκη ήταν ένα σόου, με τον κόσμο να συρρέει στην αίθουσα του δικαστηρίου και τον Μάνσον να πρωταγωνιστεί. Παρουσιάστηκε στο δικαστήριο έχοντας σκαλίσει στο μέτωπο του ένα X (αργότερα μετατράπηκε σε σβάστικα), σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η απουσία του κατά τη διάρκεια των δολοφονιών έπρεπε να ληφθεί υπόψη, υποστήριζε. Το επιχείρημα του όμως κατέρρευσε, όταν οι Atkins, Krenwinkel και Van Houten εμφανίστηκαν επίσης έχοντας σκαλίσει από ένα X στα μέτωπα τους. Δεν χρειάζονταν να βρίσκεται καν εκεί για να τις επηρεάζει. Το μυαλό τους άνηκε σε εκείνον.


Η Susan Atkins, η Patricia Krenwinkel και η Leslie Van Houten

Ο Μάνσον γεννήθηκε το 1934 από ένα 16χρονο κορίτσι στο Σινσινάτι. Δεν γνώριζε ποτέ τον πατέρα του και η μητέρα του ήταν αλκοολική. Μεγάλωσε σε αναμορφωτήρια, μεταξύ του σχολείου και της φυλακής. Τελικά πέρασε περίπου 60 από τα 82 χρόνια του φυλακισμένος. Πριν από τις δολοφονίες των Τέιτ – Λα Μπιάνκα, ήταν ένας εύκολος στόχος για τους αστυνομικούς, πραγματοποιώντας μικροληστείες και διαρρήξεις αυτοκινήτων, αλλά και αποτυγχάνοντας ως προαγωγός.

Παντρεύτηκε και χώρισε δύο φορές, εγκατέλειψε δύο γιους, πέρασε αρκετό χρόνο στη μελέτη της Σαηεντολογίας και τελικά… κέρδισε μια παραμονή στη φυλακή του McNeil Island στην Ουάσινγκτον για πλαστογραφία επιταγών και μεταφορά γυναικών μέσα στην χώρα με σκοπό την πορνεία.

Στις 21 Μαρτίου 1967, ο Μανσον απελευθερώθηκε υπό όρους μετά από επτά χρόνια. Ήταν 32 ετών, ήταν το «καλοκαίρι της αγάπης» και κατευθύνθηκε στο Σαν Φρανσίσκο. Είχε την … αύρα του πρώην κατάδικου, και έπαιζε κιθάρα. Μέσα σε λίγους μήνες, είχε τραβήξει δίπλα του αρκετές νεαρές γυναίκες, ξεκινώντας από τη βιβλιοθηκάριο του Berkeley, Mary Brunner και λίγο αργότερα την 18χρονη Lynette Fromme (αργότερα γνωστή ως “Squeaky”), τη Ruth Anne Moorhouse, τη Sandra Good, Krenwinkel και την Atkins.

Το φθινόπωρο του 1967 μετέφερε την… αυξανόμενη οικογένειά του – η Atkins και η Brunner ήταν έγκυες – στο Λος Άντζελες, εν μέρει για να κυνηγήσουν το όνειρο του rock and roll. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Manson δημιούργησε μια σειρά από demos που ο παραγωγός (και ο μοναδικός άλλος άντρας της «οικογένειας» του Μάνσον) Phil Kaufman κυκλοφόρησε το 1970 ως Lie: The Love and Terror Cult.

Δεκαετίες αργότερα, τα τραγούδια του ακούστηκαν από μια σειρά από καλλιτέχνες όπως οι Guns N ‘Roses, οι Lemonheads, Devendra Banhart, Brian Jonestown Massacre και ο Rob Zombie, αλλά εκείνη τη περίοδο δεν μπόρεσε να πετύχει κάποια συμφωνία.

Τον Μάρτιο του 1969, αφού δεν κατάφερε να πετύχει μια δισκογραφική συμφωνία με την εταιρεία Brother Records, ο Μάνσον αποφάσισε να ξεσπάσει το θυμό του στον Terry Melcher. Πήγε στο σπίτι του παραγωγού στο Cielo Drive, αλλά ανακάλυψε ότι ο Melcher είχε μετακομίσει. Η νέα κάτοικος του σπιτιού, Σάρον Τέιτ, είχε πάρτι.

Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ο Μάνσον και η οικογένειά του διαπράττουν δύο άλλες δολοφονίες. Πρώτα, σκότωσαν έναν έμπορο ναρκωτικών που ονομάζονταν Bernard “Lotsapoppa” Crowe. Λίγο καιρό αργότερα, σκοτώνουν και τον Gary Hinman, μέλος της συμμορίας μοτοσικλετιστών Straight Satans, που είχε επίσης διασυνδέσεις με ναρκωτικά. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Μάνσον διέταξε τις δολοφονίες των Τέιτ και Λα Μπιάνκα.

Η Sharon Tate, σύζυγος του Roman Polanski, ήταν έγκυος όταν δολοφονήθηκε κατ' εντολή του Manson

Για μήνες, το Αστυνομικό Τμήμα του Λος Άντζελες αντιμετώπιζε τους δύο φόνους ως άσχετους μεταξύ τους. Τον Οκτώβριο, 27 άτομα συνελήφθησαν στο σπίτι που χρησιμοποιούσε ως βάση η «οικογένεια Μανσον», το Spahn Ranch, για κλοπή αυτοκινήτων, αλλά μόλις ένα μήνα αργότερα οι αρχές ανακάλυψαν πως είχαν πιάσει ένα ακόμα μεγαλύτερο… ψάρι από ότι πίστευαν, όταν η Susan Atkins καυχήθηκε στις συγκρατούμενες της για τις δολοφονίες.

Ο Charlie Manson στο δικαστήριο, στα αριστερά του, η Susan Atkins.

Ο Μάνσον πέρασε την πόρτα των φυλακών στις 22 Απριλίου του 1971, για επτά δολοφονίες πρώτου βαθμού και για συνωμοσία σε έναν ακόμα φόνο. Καταδικάστηκε για δολοφονία πρώτου βαθμού το 1971 και αρχικά η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν η θανατική. Ωστόσο, το 1977, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες μετέβαλε την ποινή του Μάνσον σε ισόβια.

Ο ίδιος δεν παραδέχτηκε ποτέ τη σχέση του με τις δολοφονίες. Αρνούνταν κατηγορηματικά πως έδωσε την εντολή για τις εκτελέσεις και πως επηρέασε τις τρεις γυναίκες. «Πως θα μπορούσα να τις επηρεάσω τόσο;» αναρωτήθηκε το 2013, την ίδια στιγμή που στα 79 του, μέσα στην φυλακή είχε δίπλα του την 25χρονη Σταρ. Μια κοπέλα που χάραξε στο μέτωπο της το Χ θέλοντας να αποδείξει έτσι την απόλυτη αφοσίωση της σε εκείνον.