…μιας βραδινής βόλτας

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που μοιράστηκα μαζί σου τις σκέψεις μου και αυτό όχι γιατί δεν σκεφτόμουν πολλά. Ορμώμενη από μια συζήτηση με μια καλή φίλη για όσα γράφω, με συμβούλεψε να γράψω κάτι πιο ανάλαφρο και να βάλω λίγο πιο πολύ τον εαυτό μου μέσα, εννοώντας  το χιούμορ μου. Το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά αυτό λοιπόν και έρχομαι να σε ρωτήσω τι και αν οι βαθύτερες σκέψεις μου για την ζωή και τον κόσμο δεν έχουν ίχνος χιούμορ; Τι και αν με απασχολούν αυτά τα σοβαρά θέματα που έχω μοιραστεί μαζί σου και άλλα τόσα ; συμφιλιώθηκα με την ιδέα και κατάλαβα ότι ένας άνθρωπος δεν έχει μόνο μια πλευρά ούτε ένα μόνο επίπεδο. Μην ξεχνάς ότι και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να είσαι σίγουρα θα έχεις καταφέρει να πληγώσεις κάποιον τόσο πολύ και για εκείνον να είσαι ο χειρότερος μαλάκας.

Δεν θα θίξω κάποιο συγκεκριμένο θέμα σήμερα, αλλά νομίζω θα ταυτιστείς μαζί μου αρκετά. Θα σου μιλήσω για ένα από εκέινα τα βράδια που οι τοίχοι του σπιτιού σου φαίνονται να σε πνίγουν, που ο αέρας στο δωμάτιο είναι λειψός και με πολύ κόπο γεμίζει τα πνευμόνια σου. Έτσι παίρνεις την απόφαση να βγεις έξω αν και το ρολόι δείχνει 1:54 π.μ, δεν σε νοιάζει. Η νύχτα είναι όμορφη, ένα απαλό αεράκι μπαίνει με βία θες δεν θες και φουσκώνει το στήθος σου. Οι μυρωδιά μαρτυρά πως λίγες ώρες πριν έβρεχε. Τότε το κλάμα ενός μωρού σπάει την ησυχία που επικρατούσε μέχρι εκείνη την ώρα στην πόλη, αλλά όχι στο μυαλό σου. Στο μυαλό σου ουρλιάζεις, ουρλιάζεις σαν αυτό το μωρό, σε όλες σου τις σκέψεις να σταματήσουν να τρελαίνουν το μυαλό σου και να σε αφήσουν να βάλεις μια τάξη, μια τα καταφέρνεις μια όχι. Έπρεπε να το ξέρεις ότι η ζωή δεν είναι εύκολη, βέβαια αυτό έχει και την γλύκα του. Σκέψου αν είχαμε ότι θέλαμε χωρίς κόπο απλά να λέγαμε θέλω αυτό! Ε δεν θα είχε ουσία, δε νομίζεις; Πολλά πράγματα θα έχαναν την ουσία τους και η ίδια η ζωή πολλά νοήματά της.

Βυθιζόμενη στις σκέψεις μου, που αφορούσαν την καθημερινότητα μου, την προσωπικη μου ζωή, την κοινωνία, την ζωη την ίδια, εσένα,αυτό το άρθρο και ένα τρισεκατομμύριο άλλα, έφτασα σε ένα ψηλό σημείο και από κάτω φαινόταν ο κεντρικός και εκεί ένα παγκάκι με καλούσε. Έκατσα, και άναψα ένα τσιγάρο παρακολουθώντας τα φώτα του δρόμου, μου θύμιζαν μια φωτεινή ανθρώπινη φλέβα και τα αμάξια το αίμα που κυλάει σε αυτή, γρήγορα να προλάβει να γεμίσει οξυγόνο το κορμί σου για να μην πεθάνεις, πολύ ποιητικό, σκέφτηκα και γέλασα με τον εαυτό μου.

Στην επόμενη τζούρα μπορούσα να ακούσω το χαρτί που καιγόταν και τον καπνό να γεμίζει το μυαλό μου δημιουργώντας  μια ομίχλη που κατεύναζε τις σκέψεις μου. Βλέποντας από εκεί ψηλά συνειδητοποίησα πόσα σπίτια φαίνονται. Και σκέφτηκα πόσος κόσμος ζει δίπλα μου. Μια πόλη ασφυκτικά γεμάτη από ανθρώπους, ανθρώπους μόνους και όχι στην πραγματικότητα μόνους αλλά μέσα τους. μια τεράστια εσωτερική μοναξιά, που σε πνίγει σαν να έχει μπει όλη η μεσόγειος στο στήθος σου, σαν ενα τεράστιο μαύρο πανί που σε αποξενώνει. Τι μας έχει κάνει τόσο μόνους τελικά; Τι φταίει για όλη αυτή την μιζέρια;  Ο τρόπος ζωής μας; Οι ρυθμοί της; Όλα κινούνται τόσο γρήγορα, τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις τελικά να ζήσεις. Μα η ζωή είναι ένα τραγούδι, ενα τραγούδι που άλωτε είναι κάτι σε cannibal corpse(https://www.youtube.com/watch?v=Gq9AOpp4wZQ) και άλοτε  Vivaldi (https://www.youtube.com/watch?v=l-dYNttdgl0),  δεν μπορείς να περιμένεις να τελειώσει για να χορέψεις. Πρέπει να σηκωθείς τώρα!

Αυτή η σκέψη με κάνει να σηκωθω αποφασισμένη, να πετάξω το τσιγάρο μου να το πατήσω με μια περίτεχνη κίνηση, και να το πάρω μαζί μου έτσι ποδοπατημένο. Παίρνοντας πλέον τον δρόμο του γυρισμού πιο αποφασισμένη αυτή τη φορά και με τις σκέψεις μου πιο τακτοποιημένες, σκεφτόμουν ότι, το να μπορείς να σκέφτεσαι τελικά είναι ευχή και κατάρα ,ευχή για εκατομμύρια λόγους που μπορείς και εσύ να δεις , κατάρα γιατί ποτέ το μυαλό σου δεν ησυχάζει. Αλλά, και επειδή δεν μου αρέσει ο χαρακτηρισμός χαζός θα το πω ένας μη σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν βασανίζεται το ίδιο; Απλά ίσως με πιο ανούσια θέματα, ανούσια για εσένα γιατί και για εκείνον αυτή η κουταλιά νερό, μοιάζει ωκεανός και πνίγεται σε αυτή και ζητά και εκείνος μια ηλιαχτίδα να τον φωτίσει και να τον ζεστανει…γιατί όπως σου έχω ξαναπεί είμαστε διαφορερικά ίδιοι και κάπου εδώ θα κλείσω για σήμερα γιατί το ρολόι μου πλέον δείχνει 4:37π.μ και η μέρα δεν θα περιμένει εμένα να κοιμηθώ για να ξημερώσει και οι ρυθμοί της να τρέξουν και πάλι εξωφρενικά γρήγορα, αλλά παρόλα αυτά ακόμα και σε αυτούς τους ρυθμούς ακόμα μπορείς να χορέψεις ένα αργό βαλσάκι. Καλημέρα !!!