…για τον Φόβο

Κάτι που απασχολεί συχνά το μυαλό μου είναι η έννοια του φόβου.  Γενικότερα, δεν με λες και ψύχραιμη. Πολλές φορές λοιπόν, προσπαθώ να εκλογικέψω τις σκιές στο δωμάτιο μου από το φως του δρόμου που μπαίνουν δημιουργώντας τεράστια τέρατα από τις γρίλιες του παντζουριού ή να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα μου κάνει κακό κάτι που έχει το μέγεθος της τελευταίας φάλαγγας του μικρού μου δαχτύλου. Μερικές φορές μπορείς να πεις ότι τα καταφέρνω, άλλες όχι τόσο καλά. Ο λαός λέει ότι ο φόβος είναι η φυλακή του μυαλού, μα η έννοια του διφορούμενη. Ο φόβος φυλακίζει το μυαλό; Ή το μυαλό σε φυλακίζει με τον φόβο;  Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η προσπάθειά μου να εκλογικέψω την κατάσταση κρύβει το κλειδί για να απαντήσω στο ερώτημά μου, μήπως τελικά η φαντασία μου είναι αυτή που μου προκαλεί φόβο;

Μήπως φίλε μου η φαντασία σου και τα σενάρια του μυαλού σου για το τι μπορεί να συμβεί σου προκαλεί φόβο;  Αυτά τα σενάρια που δημιουργεί ακατάπαυστα το μυαλό σου. Ας πάρουμε κάποια παραδείγματα: ο φόβος της αποτυχίας,  σκέφτεσαι ότι δεν ΘΑ τα καταφέρεις, άρα μιλάμε για το μέλλον. Ο φόβος ενός εντόμου,  για κάποιο λόγο φοβάσαι ότι ΘΑ σε βλάψει. Ο φόβος για τα μεγάλα ύψη, νιώθεις ότι ΘΑ πέσεις. Ακόμα και όταν κάποιος σε απειλεί με ένα μαχαίρι-όπλο ακόμα και τότε φοβάσαι ότι ΘΑ βλάψει  την σωματική σου ακεραιότητα . Όλοι οι φόβοι σου αφορούν το τι ΘΑ συμβεί. Άρα, απλά το μυαλό σου σε φυλακίζει με τον φόβο ότι η κατάληξη αυτού που συμβαίνει τώρα θα είναι κακή.

Εάν όμως  σταματήσω να φαντάζομαι διάφορα και σταματήσω να φοβάμαι,  θα έχω πλέον άγνοια του κινδύνου, οπότε δεν  θα λαμβάνω και μέτρα προστασίας του εαυτού μου.  Οπότε ο φόβος, είναι ας πούμε κάποιου είδους security system του οργανισμού για να μην πληγωθεί σωματικά ή ψυχικά. Θέτει το σώμα σε ετοιμότητα, αιματώνοντας όλους τους μύες αυξάνοντας τους σφυγμούς ώστε να τρέξει ή ακόμα και να παλέψει. Τι γίνεται όμως όταν υπερλειτουργεί, και αντί να σε προστατεύει, σε φυλακίζει; Τότε, όπως και στο κάθε τι υπολειτουργεί ή υπερλειτουργεί υπάρχει πρόβλημα, γιατί παύεις  να είσαι λειτουργικός, και από φόβος γίνεται φοβία και η γραμμή είναι τόσο λεπτή. Κάποιες φορές λοιπόν χρειάζεται να βρίσκουμε τρόπους να βάζουμε την λογική μας πάνω από την φαντασία μας , ναι μεν να σκεφτόμαστε ότι κάποιες μας επιλογές μας, οδηγούν στο να βλάψουμε την σωματική ή ψυχική μας υγεία, αλλά σε συνεργασία με την λογική μας, θα μπορέσουμε να βάλουμε ένα μέτρο σε αυτή την κατάσταση.

Ετσι θα αγκαλιάσουμε του παράλογους φόβους μας και θα λυτρωθούμε από τα δεσμά τους, τότε  θα κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής για εμάς, χωρίς τον φόβο που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε το βράδυ από τις σκιές στο τοίχο, χωρίς τον φόβο να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας για να μην μας απορρίψουν/χλευάσουν ή ακόμα και εκμεταλλευτούν. Η ζωή θα γίνει πιο απλή και απλά θα περιμένει να την ζεις, μα αυτό μήπως προϋποθέτει να περιορίσεις την φαντασία σου; Μήπως αυτό είναι το τίμημα για να κρατάς όσο περισσότερο μπορείς το παιδί μέσα σου; Το μυαλό μου πλέον μπαίνει σε μια λούπα, όμως το βγάζω γρήγορα γιατί αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει η φαντασία σου να οργιάζει στα σκοτάδια και όχι στο φως και αντί για τρομακτικές φιγούρες στις σκιές να μην δημιουργεί αστείες φιγούρες στα σύννεφα. Είναι λοιπόν θέμα οπτικής. Πώς εσύ θες να βλέπεις τον κόσμο. Αγκάλιασε τις φοβίες σου,  αντιμετώπισέ τες, και αν δεν μπορέσεις δεν πειράζει, τουλάχιστον προσπάθησες και ξέρεις ότι είναι εκεί για να προσπαθήσεις ξανά και ξανά!