Stef.Riz
Η παιδική μας ηλικία μόλις κατέρρευσε:
Ο Καμπαμαρού ΔΕΝ έτρωγε μακαρόνια. Επαναλαμβάνω:
ΔΕΝ έτρωγε μακαρόνια
Το σοκ ήταν μεγάλο. Η αποκάλυψη οδυνηρή. Κάτι μέσα μας πέθανε.
Αν μεγάλωσες στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90, τότε ξέρεις τον Καπαμαρού. Τον λατρεμένο νίντζα με τη γκρι φόρμα, τα φουντωτά μαλλιά και την ασύγκριτη όρεξη για… μακαρόνια. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Γιατί τώρα έρχεται η πιο σκληρή αλήθεια από τότε που μάθαμε ότι το Πατ-πατ δεν ήταν στ’ αλήθεια ζωντανό.
Ο Καμπαμαρού ΔΕΝ έτρωγε μακαρόνια. Ποτέ. Ούτε καν μια πέννα. Ούτε ένα κοχυλάκι. Ούτε ένα στριφτό. Τίποτα.
Τι έτρωγε, τότε;
Soba. Ναι, ναι… soba.
Όχι, δεν είναι κάποιο ιαπωνικό Pokémon.
Είναι λεπτά ιαπωνικά ζυμαρικά φτιαγμένα από φαγόπυρο (που αν ρωτήσεις έναν Έλληνα 10 χρονών, θα σου πει “τι φαγό – ποιο;”).
Η ελληνική μεταγλώττιση, βλέπεις, σκέφτηκε πρακτικά:
“Ποιο παιδί θα ταυτιστεί με τον Καμπαμαρού αν του λέμε ότι τρώει soba; Ρίξ’του καμιά μακαρονάδα να στανιάρει!”
Και έτσι γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους παιδικούς μύθους της γενιάς μας. Ότι ο Καμπαμαρού έτρωγε με τις κουβάδες… σπαγγέτι.
Η πραγματικότητα πονάει
Όπως πονάει όταν ανακαλύπτεις ότι:
- Η Lady Oscar ήταν κοπέλα (σοκ #2).
- Οι Power Rangers φορούσαν στολές με φερμουάρ (σοκ #3).
- Το “Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης” ήταν αλήθεια (σοκ #final).
Τώρα, με το soba-gate, ήρθε να προστεθεί ακόμη ένα πλήγμα στην ευάλωτη παιδική μας καρδιά.
Μήπως όμως… δεν πειράζει;
Στο κάτω κάτω, ο Καμπαμαρού ήταν και θα είναι για εμάς ο νίντζα των μακαρονιών. Είτε έτρωγε soba, είτε noodles, είτε σουτζουκάκια με φέτα. Το συναίσθημα είναι εκεί:
- Η μουσική των τίτλων που ακόμα μας ανατριχιάζει.
- Οι απίστευτες μάχες στις σκάλες του σχολείου.
- Οι γκριμάτσες του κάθε φορά που πεινούσε και δεν του ’διναν φαΐ.
Αν λοιπόν η ελληνική φωνή του τον ήθελε μακαρονά… εμείς θα κρατήσουμε το μύθο ζωντανό.
Κλείνοντας…
Αν κάποιος σου πει «ο Καμπαμαρού δεν έτρωγε μακαρόνια», μπορείς πια να του απαντήσεις:
«Ναι, αλλά στα δικά μου μάτια… ήταν ο απόλυτος pasta ninja.»
Υ.Γ. Στείλε αυτό το άρθρο σε έναν φίλο που είχε την αφίσα του Καμπαμαρού πάνω από το κρεβάτι του και πίστευε ότι “το καρμπονάρα είναι life goal”. Ή απλά πάρε μια βαθιά ανάσα και ξαναδώσε play στο intro.
