…για την Επικαιρότητα Φωτιά

Συνήθως η επικαιρότητα επηρεάζει πολύ την ροή των σκέψεων μου,  είτε βασανίζοντας για ώρες το μυαλό μου είτε απλά φιλοσοφώντας. Η Επικαιρότητα-ειδήσεις,  συνήθως μας λέει για νεκρούς, πολέμους, τους κακούς πολιτικούς, κομμένες συντάξεις, ανεργία, δυστυχία, πόνο Με ποιόν πηδιέται η Τάδε, πού πήγε διακοπές η Τάδε κτλ κτλ . Έχω πάρει λοιπόν την απόφαση μου και προσπαθώ όσο μπορώ να στέκομαι μακριά από τις ειδήσεις και αυτού του είδους την επικαιρότητα  ίσως απλά αγνοώντας κάποια προβλήματα κάνοντάς τα ,βλακωδώς, στο κεφάλι μου να μην υπάρχουν, μην ξεχνάμε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Ίσως αυτό το αναλύσουμε περισσότερο μια άλλη φορά. Θέλω να καταλήξω στο γεγονός ότι τα συμβάντα των τελευταίων ημερών πραγματικά με μούδιασαν, με καθήλωσαν.

Η μισή Αθήνα να καίγεται και η άλλη μισή να πνίγεται. Πλάνα με τεράστιες φλόγες να γλύφουν σπίτια, αυτοκίνητα, δέντρα, αλλά ακόμα και ανθρώπους. Πυκνοί μαύροι καπνοί να πνίγουν κάθε τι ζωντανό. Η πρώτη στιγμή που άκουσα για τις φωτιές σκέφτηκα «ε! και πολύ άργησαν φέτος» μα ποιος; Ποιος περίμενε ότι θα κατέληγε έτσι; Να θρηνούμε 91 ανθρώπους ανάμεσα τους και παιδιά. Ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί καταλαβαίνεις; Εγώ όχι ,το λέω δυνατά να το ακούσω μπας και το χωνέψω αλλά με τίποτα. Γύρω μου ακούω ανθρώπους να κλαίνε με τον πόνο, άλλους να προσεύχονται για μια βροχή, δυνατή για να σβήσει την φωτιά αλλά όχι τόσο δυνατή μην τυχόν να πνίξει την Μάνδρα, άλλους να προσπαθούν να βρουν τρόπο να βοηθήσουν, άλλοι απλά συνεχίζουν την ζωή τους δεν τους αγγίζει, άλλους να θυμώνουν και να τα βάζουν με τους πολιτικούς , δημοσιογράφοι να ανταγωνίζονται για το ποιος θα δείξει την πιο θλιβερή ιστορία.

Οι ήρωες των 900€ όλο το βράδυ πολεμούν ακατάπαυστα τις πύρινες γλώσσες (όπως μας λένε στις ειδήσεις )και ακατάπαυστη ανεύρεση απανθρακωμένων ανθρώπων , η δεύτερη μέρα ξημερώνει προσθέτοντας 26 νεκρούς αποτεφρωμένους και αγκαλιασμένους, μόνο στην περιγραφή ανατριχιάζεις, 30 μέτρα μακριά από τη σωτηρία τους, οι φλόγες τους παγιδεύουν, δεν μπορώ να διανοηθώ τις σκέψεις αυτών των ανθρώπων, την αγωνία τους, τον πόνο τους, την απελπισία τους. Γνωστοί και άγνωστοι παγιδευμένοι με μόνη σωτηρία την αγκαλιά του διπλανού. Παιδιά να πηδάνε από γκρεμούς για να σωθούν από τις φωτιές, μανάδες να χάνουν τα παιδιά τους, παιδιά τις μανάδες και τους πατεράδες τους, άλλοι να βλέπουν μπροστά στα μάτια τους τους  ανθρώπους τους, τους συγγενείς, τους γείτονες τους να καίγονται ζωντανοί, μια μάνα με το μωρό στην αγκαλιά της καμμένη, μόνο που στα γράφω αυτά, χοντρά δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου, καταστροφή ,πόνος ,αγωνία, θλίψη.

Κάπου εκεί σε όλο αυτό το χάος, δυο παιδιά σώζουν από τις φωτιές έναν αρουραίο και τον παραδίδουν στην ΑΝΙΜΑ. Σώζουν ένα ζώο που  στην καθημερινότητά τους, αν έμπαινε στο σπίτι τους θα το σκότωναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Το οργισμένο πλήθος κατακρίνει την πράξη αυτή, χάθηκαν άνθρωποι, παιδιά, και εμάς θα μας νοιάξει αν θα σωθεί ένας αρούρης;  Σε παρακαλώ, άνοιξε τα μάτια σου, δες γύρω σου! Έχει παντού θάνατο, και κάπου εκεί βλέπεις μια ζωή που ανάμεσα σε όλο αυτό το θανατικό,  έχει αποκτήσει άλλη αξία δεν το βλέπεις; Είναι πλέον ελπίδα για την ζωή, οπότε ΝΑΙ! Θα μας νοιάξει για τον αρούρη, για την χελώνα, για τον σκαντζόχοιρο, για το καναρίνι, το παπαγαλάκι ,το κουνέλι και ότι βρεθεί μπροστά μας που είναι ζωντανό.

Την επόμενη στιγμή ξαναβλέπω  στις ειδήσεις τον Κύριο Τάδε που προσπαθεί να με πείσει για την αγωνία του και ότι έχει καλύτερη ιστορία να μου πλασάρει από τον άλλο Κύριο, σε άλλο κανάλι και θυμώνω με αυτόν τον κύριο και λυπάμαι ταυτόχρονα με όλα αυτά που συμβαίνουν και ξαφνικά μια ειδοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τραβάει την προσοχή μου, ο κόσμος έχει αρχίσει να οργανώνεται για μια σωστή προσφορά βοήθειας και αγάπης προς τον συνάνθρωπο χωρίς δεύτερη σκέψη, δίνει ότι έχει. Δίνει τον ίδιο του τον εαυτό, κυριολεκτικά με 250ml αίμα, κάνοντας ουρές στα νοσοκομεία για να το προσφέρει απλόχερα.Εκεί η ελπίδα χαμογελά ξανά. Έννοιες όπως: η αλληλεγγύη , η αγάπη, η ανθρωπιά κάνουν την εμφάνιση τους και δίνουν τόσο φως στο απέραντο αυτό σκοτάδι . θρηνήσαμε θύματα μα έχουμε και αυτούς που σώθηκαν αλλά λύγισαν και όλοι μαζί απλώσαμε το χέρι για να τους σηκώσουμε και θα το καταφέρουμε, πιστεύω σε εμάς. Πάντα πίστευα. Ίσως γενικά είμαστε λίγο μουρόχαβλοι αλλά όταν ο διπλανός μας, μας χρειαστεί πραγματικά ,θα είμαστε εκεί. Αυτό με συγκινεί δεν στο κρύβω, μου γεννά ελπίδα ότι δεν ζω σε έναν τόσο σάπιο κόσμο.

Και κάπου εκεί σε βλέπω να θυμώνεις, να θυμώνεις με τον άλλον που συνεχίσει να ανεβάζει στόριζ από τις ποτάρες στα μπιτσόμπαρα, θυμώνεις με την άλλη που συνεχίζει να μας δείχνει τον θεσπέσιο κώλο της μέσα από το μικροσκοπικό μαγιό της , θυμώνεις με αυτόν που ξέρεις ότι μπορεί να βοηθήσει αλλά δεν το κάνει εκεί που το κάνεις εσύ, γιατί ίσως το κάνει αλλού ή ίσως δεν θέλει να ανακατευτεί σε αυτό, ή γιατί δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό. Έλα εδώ, πάψε, μην θυμώνεις με την χαζομάρα του άλλου, ίσως δεν καταλαβαίνει ότι είναι προκλητικός, μπορεί να μην έχει καταλάβει καν την σοβαρότητα της κατάστασης, μπορεί απλά να μην θέλει να το δει γιατί όπως σου είπα και πιο πριν η άγνοια είναι ευτυχία. Προφανώς και η δική μας ζωή δεν τελειώνει εδώ, προφανώς και θα συνεχίσουμε να γελάμε και να περνάμε καλά ακόμα και μέσα σε αυτό, αλλά πρέπει κάποιες φορές να είμαστε λίγο πιο διακριτικοί,  και σίγουρα πρέπει να σταματήσουμε να κοιτάμε τι κάνει ο διπλανός. Δες τι κάνεις εσύ! Αν με τις πράξεις και τις ενέργειές σου κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ, αν εσύ είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου! Αυτό έχει σημασία! Οι σημερινές μου σκέψεις πιο χαοτικές από ποτέ. Φτάνουν όμως οι σκέψεις έρχονται και οι ώρες για πράξεις. ΣΗΚΩ!