…για τον σχολικό εκφοβισμό-bullying

Πάντα πίστευα ότι το να γράφεις τις σκέψεις σου στο χαρτί, είναι πολύ λυτρωτικό. Είναι σαν να τις μοιράζεσαι με κάποιον τόσο εχέμυθο. Πάντα όταν τα αρνητικά συναισθήματα με κατέκλυζαν, τα έγραφα σε ένα χαρτί και μετά τους έβαζα φωτιά. Ήταν σαν να τα έσβηνα, σαν να τα εξαφάνιζα για πάντα. Τι και αν τις ίδιες σκέψεις όμως τις μοιραζόμουν με κάποιον μέσα από αυτό το χαρτί; Ξέρεις οι σκέψεις , δεν χρειάζεται να έχουν συνοχή, αρχή, μέση και τέλος. Απλά ξεκινάς και γράφεις ό,τι σου έρχεται στο κεφάλι.

Αυτό που τριβελίζει το μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι κάτι που συγκλόνισε πάρα πολύ την πόλη μας, αλλά και όλη την Ελλάδα! Ένα πιτσιρικάκι 15 χρονών βάζει τέλος στην ζωή του, δεν άντεχε λένε, τον εκφοβισμό. Η πρώτη μου σκέψη με δάκρυα στα μάτια είναι: Γιατί; Γιατί ψυχάκι μου να βρεις εκεί την λύτρωση; Μετά σκέφτομαι αμέσως ότι ένας άνθρωπος που θέλει να αυτοκτονήσει δεν θέλει να πεθάνει, μα να εξαφανιστεί. Γιατί λοιπόν ένα παιδάκι 15 χρονών να θέλει να εξαφανιστεί; Γιατί δεν μίλησε στους γονείς του; Και αν όχι στους γονείς στον αδερφό; Ούτε στον αδερφό; Στον φίλο; Στην φίλη; Στον δάσκαλο. Σε κάποιον άνθρωπο βρε πουλάκι μου. Και με αυτές τις σκέψεις θλίβομαι. Μέχρι και ο τρόπος που βάζει τέλος στην ζωή του, μου δείχνει τόσο ποιητικά πόσο τον έπνιγε όλο αυτό.

Σε αυτό που αφήνει πίσω ζητά εκδίκηση, ζητώντας από την οικογένεια του να “καταστρέψει αυτούς που τον κατέστρεψαν” μόνο και μόνο που αναφέρει ονόματα, τους έχει καταστρέψει ήδη. Όσο μεγάλη και χαοτική και αν είναι η Αθήνα, οι περιοχές της είναι σαν μικρά χωριά, τα πάντα μαθαίνονται τόσο γρήγορα, ειδικά τα κακά νέα! Και αυτούς τους έξι πλέον θα τους δείχνουν όλοι και θα τους λένε δολοφόνους και από θύτες γίνονται θύματα και η ιστορία διαιωνίζεται γιατί πολύ απλά η βία φέρνει βία. Τιμωρηθούν δεν τιμωρηθούν βάση νόμου το λαϊκό δικαστήριο έχει πάρει πλέον την απόφαση του και καταδικάζονται ισόβια, είναι πλέον οι δολοφόνοι. Είναι έτοιμοι με τις δάδες και τις τρίαινες να χυθεί αίμα -τι και αν είναι παιδιών; – πρέπει να πληρώσουν. Και θα μου πεις θυμωμένα και τι δηλαδή; Να τους λυπηθούμε και να μην τιμωρηθούν για ότι κάνανε; Αρχικά τιμωρούνται ήδη. Λίγο τσίπα αν έχουν μέσα τους θα τιμωρούνται για όλη τους την ζωή. Γιατί δεν νομίζω να είχαν έστω σε μια άκρη του μυαλού τους ότι τα λόγια “πονάνε” τόσο πολύ ,που ωθούν κάποιον σε αυτή την πράξη και ας το έχουμε δει να ξαναγίνεται.

Μα ας δούμε φίλε ενήλικα, δάσκαλε, πατέρα, μητέρα, θείε, νονά, εσύ τι έκανες για να μην βρεθούμε στο σημείο να κλαίμε ένα παιδί και να τιμωρούμε ισόβια ένα άλλο; ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ; Τι είπες στο παιδί σου, στον μαθητή σου στον ανιψιό σου; Μήπως έχεις ευθύνη εσύ που βγάζει το παιδί σου κόμπλεξ σε ένα άλλο παιδί; Να προσπαθεί τόσο έντονα να δείξει πόσο πιο δυνατός είναι από τον διπλανό; Ένας νταής είναι ένας άνθρωπος με ανασφάλεια, με λάθος πρότυπα, που ο μόνος τρόπος να φανεί καλύτερος είναι να μειώσει τον άλλον γιατί δεν έχει κάποιον άλλον τρόπο να φανεί, μήπως λοιπόν εσύ δεν του έμαθες να είναι άνθρωπος; Να πατάει στη γη, να ξέρει ποιος είναι και τι, χωρίς να έχει την ανάγκη να φανεί δυνατός. Μήπως εσύ δεν είσαι το σωστό πρότυπο;

Θα μου πεις πάλι ο εκφοβισμός υπάρχει χιλιάδες χρόνια, τώρα θα τον εξαφανίσουμε; ΝΑΙ!!! και η λέπρα σκότωνε κόσμο και κατέστρεφε οικογένειες , βλέπεις πουθενά κανέναν λεπρό; Από την αγία γραφή βλέπουμε να μιλάνε για εκφοβισμό αναφέροντας τους Νεφελείμ (αυτοί που κάνουν άλλους να πέσουν είναι η σημασία του ονόματός τους) και ο λαός βρίσκει τρόπο αντιμετώπισης μέσα από την, σοφία «Ο σοφός διατηρεί το πνεύμα του ήρεμο ως το τέλος» επίσης «Η απάντηση που δίνεται με πραότητα απομακρύνει την οργή». Καταλήγω στο γεγονός οτι 1 γραμμάριο πρόληψης θα έφτιαχνε έναν καλύτερο κόσμο. Αν μαθαίναμε στα παιδιά μας να υπερασπίζονται το δίκαιο, να αγαπάνε τον εαυτό τους και τους γύρω τους , τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Μα για να γίνει αυτό θα έπρεπε να αλλάξει ριζικά ολόκληρη η κοινωνία γιατί με τα λάθος πρότυπα μονίμως ,μας κάνει να αισθανόμαστε κατώτεροι, ότι δεν είμαστε αρκετοί να γίνουμε σαν τα κοινωνικά μας πρότυπα , έτσι δεν έχουμε όλοι την ίδια αυτοπεποίθηση να ¨νικήσουμε¨ έναν νταή.Γιατί ίσως είμαστε λίγο διαφορετικοί.